Wszystko zaczęło się 21 lipca 1950 roku. W słoneczny dzień w hrabstwie Kornwalia, w południowo – zachodniej Anglii pani Nina Ennismore, właścicielka starej farmy w Bodmin Moor odebrała poród swojej domowej kotki o wdzięcznym imieniu Serena. Serena była zwykłą farmerską szylkretową kotką. Tego dnia urodziła pięć dorodnych i zdrowych kociąt. Czworo z nich nie wyróżniało się niczym szczególnym, lecz piąty rudy pręgowany kocurek cały pokryty był krótką falującą sierścią. Z początku Nina sądziła, że skręt na sierści spowodowały płyny porodowe, lecz po pewnym czasie kocięta wyschły, a falujące futerko na jednym z nich pozostało. Nina nazwała szczególnego kociaka nietypowym imieniem Kallibunker. Kiedy kotki dorosły okazało się, że rudego kocurka wyróżnia od rodzeństwa nie tylko sierść. Miał długą, smukłą sylwetkę, szczupłą talię, owalną głowę i szeroko rozstawione, duże uszy. Był po prostu inny. Nigdy wcześniej nie widziano kota w takim typie.

Kallibunker

Nina zainspirowana i zachwycona działaniem natury postanowiła rozpocząć program hodowlany korzystając z rad znanego hodowcy Briana Stirlinga-Webba i genetyka A. C. Jude. Sama też posiadała niemałą wiedzę, ponieważ od dawna hodowała króliki rasy Rex, charakteryzujące się pofalowanym futrem. Wiedziała więc, że szczególny wygląd kota z pofalowaną sierścią jest efektem działania odpowiednich genów.

W porozumieniu z A. C. Jude’m podjęła decyzję o pokryciu Sereny jej synem Kallibunker’em. W efekcie krycia urodziły się trzy kocięta, a dwa z nich miały falujące futro. Nina powtórzyła imbredowe krycie jeszcze kilka razy, uzyskując w rezultacie odpowiedni materiał hodowlany.

Kallibunker stał się w ten sposób protoplastą wszystkich Cornish Rex’ów. Nie żył jednak długo, a jego miejsce zajął syn Poldhu. Poldhu był jeszcze bardziej nietypowy niż jego ojciec, był bowiem kotem szylkretowym, niebiesko – kremowym. Informacja dla nie wtajemniczonych – tylko koty płci żeńskiej teoretycznie mogą rodzić się w kolorze szylkretowym. Gen odpowiadający za ten kolor jest sprzężony z płcią żeńską. Jako reproduktor Poldhu posłużył do dalszego rozwoju rasy. Został ojcem wspaniałej jednokolorowej niebieskiej kotki o imieniu Lamorne Cove. Kotkę wysłano do Stanów Zjednoczonych, gdzie stała się początkiem linii amerykańskiej.

Przeprowadzono szereg badań genetycznych. Pan A. C. Jude porównał gen królików rasy Rex z wyodrębnionym genem kotów o falującej sierści i stwierdził daleko idące podobieństwo. Zasugerował więc, aby nowo powstającą rasę określić mianem Rex. Ostatecznie przyjęła się nazwa dwuczłonowa Cornish Rex, czyli Rex Kornwalijski od miejsca narodzin Kallibunker’a.

W latach 60-tych zaistniało realne zagrożenie, że rasa przestanie istnieć, jednak determinacja i ogromne zaangażowanie hodowców skutecznie zapobiegło takiej sytuacji. Pod koniec lat 60-tych postanowiono skrzyżować Cornish Rex’a z kotem rosyjskim niebieskim, kotem burmskim, kotem syjamskim, kotem amerykańskim krótkowłosym i brytyjskim krótkowłosym. Była to jedyna szansa podtrzymania zdrowych osobników tej tak unikatowej rasy. Zwiększono w ten sposób pulę osłabionych kryciem imbredowym genów. Na początku lat 70-tych zaczęły powstawać hodowle oparte na licznym materiale hodowlanymi. Od tej pory cechy rasy były wiernie przekazywane z pokolenia na pokolenie. Rasę Cornish Rex uznano w Anglii w 1967 roku, a w USA w 1979 roku.

tekst: KOT nr 8/2006r.
autor: Anna Wilczek Strona domowa